خب!! میخوام یکم نصبحتتون کنمو درمورد این بگم که چطور از غم زدگی مطلق خودتونو دور نگه دارین!
خیلی سادس... فقط کافیه سمت بندای راک دهه 70-90 میلادی نرین! حتی یه نگاه چپم بهشون نندازین، نه!!
آدمایی که دیگه زنده نیستن، یا تبدیل به فسیل شدن، بدترینو غمگین ترین سوژه های ممکن برای فنگرلی کردنن!
اهنگای راک اونموقه هرچیزی بودن، الان دیگه شبیهشون به سختی پیدا میشه. اگه ازشون خوشتون بیاد، کار تمومه! شما نفرین میشین که تا ابد به اهنگایی گوش بدین که هزاربار گوش دادین! گرچه هرگز قرار نیس ازشون خسته بشین، ولی شانس داشتن یه اهنگ جدید تو اون حالو هوا رو از دست میدین!
وقتی میفهمین یکی از فیوریتاتون، اهنگ قدیمیشو دوباره خونده، با ذوق میرین پلی میکنین، ولی موقه گوش دادن نمیدونین الان باید از شدت ذوقو علاقه، ستاره بالا بیارین، یا باید از شدت غمو ناراحتی، ساعت ها آبغوره بگیرین!!
هر فنی آرزوی حداقل یبار دیدن سلبریتیش رو داره. وقتی شما طرفدار این سوژه های بدین، شانستون تقریبا میرسه به نزدیکی صفر. اگه مرده باشه که هیچی، انالله و انا علیه راجعون! شما باید برین به قبرش سر بزنین، تازه اونم اگه مکان دقیقش از طرفدارا مخفی نشده باشه!! ولی اگه زنده باشه هم، هرروز استرس اینو دارین که نکنه یهو بیوفته اون وسط بمیره!
خیلی نمیخوام به این اشاره کنم که چقد باید نذری بدینو صلوات ختم کنین که سلبریتیتون بالاخره دلش یاد جوونی کنه و یهو یه آهنگ بده بیرون!
